Tamara Łempicka
Tamara Łempicka – urodziła się w 1898 roku w Warszawie jako Tamara Rozalia Gurwik-Górska. W tym okresie podzielona przez sąsiadujące państwa Polska znajdowała się pod zaborami. Zaborcy zabraniali rozmawiać w języku polskim, utrudniali Polakom dostęp do edukacji. Rodziny, które było na to stać, wysyłały dzieci za granicę, by tam realizowały swoje aspiracje naukowe. Malwina Dekler – matka Tamary łempickiej- wraz ze swoim siostrami Eugenią, Stefanią i Franką, były kształcone na pensji we Francji, natomiast wakacje spędzały w popularnych zachodnioeuropejskich kurortach. To właśnie podczas wakacji Malwina poznała Borysa Górskiego, z którym wzięła ślub. Urodziła potem troje dzieci: Stańczyka, Tamarę i Adriannę.
Tamarę wyjątkowa relacja łączyła z babką Klementyną, która podróżowała z nią po Europie. Odwiedzały muzea, chodziły na zakupy, a babka grywała w kasynach. Na białe noce wracały do Petersburga.
Młoda Tamara zakochuje się w Tadeuszu Łempickim, prawniku z rodziny ziemiańskiej. Temu związkowi przeciwny jest wuj Tamary- bankier, który nie traktuje Łempickiego poważnie. Zarzuca mu, że pomimo wykształcenia nie pracuje jako prawnik i nie ma swoich pieniędzy. Mimo to, w roku 1916 Tamara Górska i Tadeusz Łempicki biorą ślub. Młoda para utrzymuje się z posagu Tamary. W tym czasie Europa była pełna niepokoju, rewolucje, wojny, zamachy.
W 1917 w Petersburgu, którego nazwę zmieniono na Piotrogrod, wybuchają zamieszki. Społeczeństwo jest podzielone na bogatych, którzy chodzą na bale, przedstawienia teatralne, piją szampana i biednych robotników, walczących o jedzenie, godną pracę, i zakończenie wojny. Car Mikołaj II, który abdykował 3 marca 1917 roku, wraz z całą rodziną został zgładzony przez bolszewików wiosną 1918 roku. 28 października Lenin ogłosił w Piotrogrodzie stan oblężenia. Biali zajęli Kreml, kraj ogarnęła wojna domowa, rozpoczął się terror.
W pierwszej kolejności byli aresztowani posiadacze kont bankowych. Do takich osób należał Tadeusz Łempicki. Wyciągnięty w nocy z łóżka, trafił do więzienia. Przedstawiciele arystokracji opuszczali Rosję. Tamara znalazła konsula szwedzkiego gotowego pomóc w uwolnieniu męża w zamian za wspólnie spędzoną noc. Kobieta wywiązała się z umowy. Konsul opracował plan ucieczki z kraju ogarniętego chaosem. Najpierw wyjechał z Tamarą do Finlandii, następnie Łępicka sama udała się do Danii, gdzie po kilku tygodniach dołączył do niej mąż. Pobyt w więzieniu zmienił Tadeusza, stał się posępny, melancholijny, trzymał się na uboczu.
Rosyjska arystokracja uciekając przed bolszewicką rewolucją bardzo często udawała się do Francji. Również Łempiccy dołączyli do przebywającej w Paryżu rodziny Tamary. Tadeusz miał kłopoty ze znalezieniem pracy, dlatego, aby przetrwać, małżonkowie wyprzedawali kosztowności. Początkowo ich sytuacja była bardzo trudna, podobnie jak setek innych osób uciekających przed wojną. W Paryżu Łempickim rodzi się córka.
Tamara pod wpływem rozmowy z siostrą postanawia zająć się malarstwem. Rozpoczyna studia w Academie de la Grande Chaumiere następnie naukę kontynuuje pod kierunkiem Mauricea Denisa i Andre Lhotea. Nowemu zajęciu poświęca się bezgranicznie studiując w akademii od rana do wieczora. W wolnych chwilach zajmuje się domem, kawiarnianymi rozmowami o sztuce i o życiu. Postanowia, że za każde sprzedane 2 obrazy będzie kupować diamentowe bransoletki. W zachowaniu szybkiego tempa życia pomagały jej papierosy i waleriana. Pierwsze obrazy sprzedała w galerii Colette Weill. Swoje dzieła podpisywała „Tamara de Lempitzky”. Od 1923 roku prace Tamary można było podziwiać w Salonie Niezależnych lub Jesiennym Salonie. Do grona jej paryskich przyjaciół należeli m.in. Marc Chagall, Mojżesz Kisling, Picasso, Jean Cocteau i wiele innych sław. Łempicka interesowała się głównie ludźmi wysoko urodzonymi, bogatymi, utalentowanymi lub pięknymi.
Mówiła: „Żyję na marginesie społeczeństwa, a normy społeczne nie obowiązują tych, którzy żyją na marginesie”. (Tamara Lempicka Projekt artystka Kizette de Lempicka-Foxhall)
W 1925 roku ma miejsce zorganizowana przez Ministerstwo Sztuk Pięknych pierwsza wystawa art deco. Łempicka stwierdza: „Byłam pierwszą kobietą, która malowała czysto i to było podstawą mojego sukcesu. Pośród stu obrazów moje zawsze będą się wyróżniać. Tak więc galerie zaczęły umieszczać moje obrazy w najlepszych salach, zawsze pośrodku, bo przyciągały ludzi. Były precyzyjne, były skończone”.
W 1925 roku Łempicka poznała directrice mody w „Die Dame” (niemieckie czasopismo dla eleganckich pań), do którego stworzyła wiele okładek. To właśnie tutaj ukazał się jej słynny obraz znany pod tytułem „Autoportret w zielonym Bugatti”.
„Namalowałam zielony samochód, bo tak chciałam…”
„Nie ma cudów, jest tylko to, co sami stworzymy”. TŁ
Podczas licznych podróży do Włoch artystka poznała i sportretowała Gabriele’a D’Anunzio, księcia Pignatellego. Nawiązała z nim romans. Łempicka znana była z tego, że malowała osoby, z którymi sypiała. A byli to zarówno mężczyźni jak i kobiety.
Liczne romanse Tamary łempickiej wpływały negatywnie na jej małżeństwo. Zmęczony samotnym życiem Tadeusz zakochuje się w Irenie Spiess, zostawia żonę i wyjeżdża do Warszawy. Tamara próbuje nakłonić go do powrotu, jednak po kolejnej awanturze para rozstaje się na dobre.
Od 1928 r. Łempicka maluje obrazy najbogatszym przedstawicielom burżuazji z Europy i Ameryki. Stać ją na kupno mieszkania, które zaprojektuje Mallet – Stevens. W 1929 roku wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych. Początkowo na trzy tygodnie, jednak jej wizyta w Ameryce się przedłuża. Gdy matka Tamary – Malwina- otrzymuje list z informacją, że jej córka nie wróci na święta Bożego Narodzenia, pali w kominku wszystkie kapelusze, które malarka pozostawiła w swoim mieszkaniu.
Początek lat trzydziestych przynosi krach na giełdzie, bezrobocie i ubożenie społeczeństwa. W Europie to okres rozprzestrzenia się faszyzmu.
W 1932 r. malarka wiąże się z baronem Raoulem Kuffnerem. Biorą ślub. Nowy mąż Tamary kupuje mieszkanie w budynku, w którym znajduje się jej apartament. Przed wybuchem II wojny światowej małżeństwo wyjeżdża do Ameryki. Artystka nadal organizuje przyjęcia, wystawy, angażuje się w działania na rzecz pomocy walczącej Europie, zwłaszcza rodakom. Baronowa Kuffner wspiera Women’s Emergency Corps,British Relief, Paderewski Found, France Forever. Córkę Kizett udaje jej się ściągnąć do Stanów dopiero w 1941 roku. W latach pięćdziesiątych Łempicka nadal maluje. Powstają wówczas prace abstrakcyjne, malowane szpachlą. Po śmierci męża przeprowadza się do mieszkającej w Houston córki Kizette. Umiera w Meksyku 19 marca 1980 roku.